MAŁYSZ ADAM - blacharz-dekarz, skoczek narciarski, największy i najbardziej utytułowany w historii tej konkurencji w Polsce, medalista mistrzostw świata i ZIO, olimpijczyk z Nagano (1998) i Salt Lake City (2002).

Urodzony 3 grudnia 1977 w Wiśle, syn Jana i Ewy Szturc, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (blacharz-dekarz), skoczek narciarski (169 cm, 55 kg), reprezentant miejscowego KS Wisła (od 1983), podopieczny trenerów: Jana Szturca (klub), Pavla Mikeski i Piotra Fijasa (1995-1998) oraz Apoloniusza Tajnera i Piotra Fijasa od 1 czerwca 1999 (kadra). W historii naszych skoków narciarskich (teraz można to już stwierdzić z perspektywy czasu ponad wszelką wątpliwość) było trzech zawodników-symboli, którzy są niejako słupami milowymi tych dziejów. Stanisław Marusarz - człowiek legenda, który poprzez swoją wieloletnią uporczywą i skuteczną walkę o wdarcie się do czołówki światowej rozsmakował nas w tej przepięknej i widowiskowej konkurencji, przybliżył ją do szerokich mas i rozbudził nadzieje na przyszłość.

Wojciech Fortuna w jednym "skoku życia", na krótko, ale efektownie te nadzieje urzeczywistnił, dopiero jednak ten trzeci Adam Małysz na dłużej skutecznie je utrwalił, wszechstronnie ubarwił i umocnił. Zrobił to tak efektownie, że historyk narciarstwa H. Szatkowski, mógł napisać: "Małysz jest zjawiskiem społecznym. Dzięki jego sukcesom obserwujemy nie notowane dotąd zainteresowanie skokami narciarskimi w kraju. Jego sukces przez miliony rodaków jest słusznie identyfikowany z sukcesem Polski. To kolejny z efektów zjawiska społecznego, zwanego 'małyszomanią', sukces skromnego skoczka z Wisły, wywołuje u Polaków ogromny entuzjazm i takie same emocje. Świadczy o tym fakt, że skoki Pucharu Świata oglądają w kraju (oczywiście dzięki TV miliony widzów. Małysz zdobywa serce ludzi swoją prostotą i skromnością. Jest równocześnie pełnym profesjonalistą w tym, co robi. Wszystko to powoduje, że jego sukces jest niesłychanie 'czytelny dla zwykłych ludzi'." Jego kariera sportowa nie od razu jednak była usłana różami. Wiadomo, że mając 6 lat (nie chodził jeszcze do szkoły) był już narciarską nadzieją wujka Jana Szturca i pod jego opieką oddał... pierwszy skok. Nie był to wyczyn najprzyjemniejszy, bo Adaś miał za duże buty i przy lądowaniu po prostu z nich ... wypadł (wyskoczył). Na szczęście bez przykrych konsekwencji.

Długo i solidnie przysposabiał się do swojej międzynarodowej kariery. Inauguracja nastąpiła podczas Turnieju Czterech Skoczni (1994/1995), ale miejsce w końcowej klasyfikacji było dopiero 55. Eksplozja talentu nastąpiła już w następnym sezonie. Polski 18-latek wygrał konkurs w kolebce narciarstwa klasycznego w Holmenkollen, trzykrotnie stawał jeszcze na podium (Iron Mountain, Falun, Lahti) i w końcowej punktacji Pucharu Świata był już 7. Wysoką pozycję utrzymał również w kolejnym sezonie (1996/1997), wygrał dwa konkursy w Japonii, w końcowej klasyfikacji Pucharu Świata był 10, ale też: ożenił się, został ojcem i zaczął intensywne przygotowania do igrzysk w Nagano (1998). Start olimpijski zakończył się jednak nieoczekiwanym niewypałem (zupełne załamanie formy) i w konsekwencji także "dołkiem" psychicznym zawodnika, co o mało nie doprowadziło do rezygnacji z dalszej kariery sportowej. Do rozwikłania rozterek wnuka przyczyniła się podobno babcia (Helena Szturcowa), która miała powiedzieć: "Takie 'dołki' przechodzą wszyscy i nie tylko w sporcie. Uważam, że masz talent i zamiast latać po dachach (dekarz) powinieneś 'fruwać' na skoczniach". Zdyscyplinowany wnuczek posłuchał. Znów sobie trochę poskakał na rodzimej skoczni z wujkiem Janem i... rozpoczął jakby od początku. 1 czerwca 1999 zmieniono trenera kadry. Apoloniusz Tajner i jego prawa ręka Piotr Fijas zyskali sojuszników w osobach psychologa i fizjologa (dr Jan Blecharz, prof. Jerzy Żołądź). 28 grudnia 2000 (wygrał kwalifikacje do 49. Turnieju Czterech Skoczni) rozpoczęła się druga część kariery - jak się miało okazać - najzdolniejszego i najbardziej utalentowanego polskiego skoczka, którego wyczyny (zebrane poniżej) miały zadziwić sportowy świat. 7-krotny mistrz Polski: na skoczni 85 m. (1994, 1999-2000) i 116 m. (1995-1997, 2000). 5-krotny wicemistrz kraju: na skoczni 85 m. (1995-97) i 116 m. (1994, 1999). 3-krotny mistrz Polski w konkurencji drużynowej (1995, 1998, 2000). Żonaty (1997) z Izabelą Polok, ma córkę Karolinę. Mieszka w Wiśle. H. Zdebska i A. Stanowski opisali dzieje naszego skoczka w książce pt. "Adam Małysz - Bogu dziękuję".

Zdobył:
# Złoty medal MŚ w Lahti (23.2. 2001) - skocznia K - 90 - obok J. Łuszczka drugi Polak, który został narciarskim mistrzem świata; pierwszy polski skoczek, który wywalczył światowy prymat. Dwa złote medale Małysz wywalczył na MŚ w Valdi Fiemme w 2003 roku, zarówno na skoczni K-90 i K-120.
# Srebrny medal MŚ w Lahti (19.2.2001) - skocznia K-116.
# Uczestnik MŚ: 1995 Thunder Bay: 10 m. (90 m), 11 m. (120 m); 1996 Bad Mittendorf: 14 m. (loty); 1997 Trondheim: 14 m. (90 m), 36 m. (120 m), 10 m. (druż.); 1999 Ramsau: 27 m. (90 m), 37 m. (120 m), 9 m. (druż.); 2000 Vikersund : 16 m. (loty); 2001 Lahti: 5 m. (druż. 90 m), 8 m. (druż. 120 m); 2002 Harrachov: 18 m. (loty); 2003 Val di Fiemme: 1 m. (K-90), 1 m. (K-120); 2005 Oberstdorf: 7 m. (K-90), 6 m. (druż. K-90), 11 m. (K-120), 9 m. (druż. K-120).
# Zwycięstwo w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2000/2001, 2001/2002, 2002/2003. Drugie miejsce w klasyfikacji PŚ w lotach w sezonie 2000/2001
# Zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2000/2001- pierwszy w historii polski zwycięzca tego turnieju i pierwszy zawodnik, który w łącznej klasyfikacji uzyskał ponad 1000 pkt (1045,9), autor rekordu zdobytych punktów w jednym konkursie skoków PŚ / 316 pkt - Willingen 2001, rekordzista skoczni w Garmisch-Partenkirchen (129,5 m), Innsbrucku (120,5 m), Willingen (151,5 m) i Trondheim (138,5 m). W Turnieju Czterech Skoczni zajął miejsca: 1997- 8 m., 2002 - 4 m
# 28 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata: Oslo (17.3.1996), Sapporo (18.1.1997), Hakuba (26.1.1997), Innsbruck (4.01.2001), Bischofschofen (6.1.2001), Harrachov (13.1.2001), Harrachov (14.1.2001), Salt Lake City (19.01.2001), Sapporo (27.1.2001), Sapporo (28.1.2001), Willingen (4.2.2001), Falun (7.3.2001), Trondheim (9.3.2001), Oslo-Holmenkollen (11.3.2001), Kuopio (23.11.2001), Titisee -Neustadt (1.12.2001), Villach (8.12.2001), Engelberg (16.12.2001), Predazzo (21.12.2001), Predazzo (22.12.2001), Zakopane (20.01.2002), Oslo (9 marca 2003), Lahti (14 marca 2003), Lahti (15 marca 2003), Harrachov (11 grudnia 2004), Bad Mitterndorf (16 stycznia 2005), Zakopane (29 stycznia 2005), Zakopane (30 stycznia 2005) - stan na 7 marca 2005 rok.
# Posiadacz rekordu Polski - 218,5 m. (nieoficjalny, ponieważ Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS) w obawie o zdrowie zawodników nie prowadzi takich klasyfikacji) 17.3.2001 - Planica (K-185, w pierwszej serii konkursu drużynowego
# 3-krotny rekordzista Polski w długości skoku: 206,5 m (2001 Harrachov), 212 m. (2001 Harrachov), 218,5 m (2001 Planica), 219,5 m (2002 Planica), 223,5 m (2002 Planica)
# Miejsca w klasyfikacji generalnej PŚ: 1994/95 - 51, 1995/96 - 7, 1996/97 - 10, 1997/98 -57, 1998/99 - 46, 1999/2000 -28. Zwycięstwo letniej Grand Prix 2001.

Opracowanie - Alicja Domarus, Gimnazjum Sportowe