Życiorys artysty

W Krakowie przyjaźnił się z formistami, z którymi łączyło go dążenie do akcentowania konstrukcji obrazu i geometryzującej stylizacji zaczerpniętych z natury form. Malował w tym okresie portrety i kompozycje figuralne o groteskowej ekspresji (W LOŻY, 1922), utrwalał pejzaże z Morów i Kazimierza. Sięgał też po stylistyczne wzory do sztuki ludowej i jarmarcznej, poszukując ożywczego wpływu prymitywizmu.Wczesne obrazy olejne z Cagnes (1925) cechowała gęsta materia malarska, ciemna gama kolorystyczna, dekoracyjna płaskość i zrytmizowana kompozycja. W martwych naturach z lat 1929-1931 zharmonizowane tonacje czystych barw ożywiały kontrasty kolorów zimnych i ciepłych; formy określała swobodnie kładziona plama barwna. Czytelne są tu inspiracje dekoracyjnymi, zjawiskowymi kompozycjami z bukietami kwiatów Odilona RedonWaliszewski namalował wiele widoków Warszawy i Krakowa; pociągała go sztuka portretowa, fascynowały akty (AKT W KAPELUSZU, 1934). W przeciwieństwie do innych kapistów nie obawiał się opisowości rysunku i literackiej narracyjności w malarstwie. W serii UCZT RENESANSOWYCH stworzył pastisze monumentalnych obrazów Paola Veronesego. Komponował fantastyczne sceny inspirowane przedstawieniami komedii dell'arte, opracowywał w wielu wariantach motyw Don Kichota. Nasycał swe obrazy humorem, dowcipem, drwiną i ironią; teatralizował, parafrazował i trawestował style różnych epok, motywy ikonograficzne i wątki literackie. W seriach ARLEKINÓW, PIERROTÓW, NIMF, BALZAKÓW i WYSP MIŁOŚCI poddawał widzialny świat groteskowej deformacji. Drobnymi, urywanymi pociągnięciami pędzla malował płaskie, dekoracyjne, wibrujące czystymi barwami kompozycje, w których syntetycznie ujęte postacie i przedmioty dookreślał kontur.